We wtorek 25 czerwca uroczystej Mszy św. sprawowanej w seminaryjnej kaplicy przewodniczył abp Adrian Galbas. Eucharystia była okazją do podziękowań i pożegnań. Posługę w murach seminarium zakończyło dwóch kapłanów: ks. Marek Konsek i ks. Sławomir Tupaj. Ks. Marek przez 12 lat pełnił funkcję seminaryjnego ekonoma i od lipca będzie pracował jako dyrektor Caritas Archidiecezji Katowickiej. Ks Sławomir, który w ostatnim roku sprawował posługę ojca duchownego, od 1 sierpnia będzie pełnił funkcję sekretarza i kapelana metropolity katowickiego.

W homilii abp Galbas przywołał postać starotestamentalnego króla Ezechiasza, który musiał stawić czoła asyryjskim wojskom. – I oto Ezechiasz, młody król Izraela otrzymuje list z żądaniem: poddaj się, nie masz szans, już przegrałeś. Ale co mówi o nim Druga Księga Królewska? "W Panu, Bogu Izraela, pokładał nadzieję. A po nim nie było podobnego do niego między wszystkimi królami Judy, jak i między tymi, co żyli przed Nim. Przylgnął do Pana, nie zerwał z Nim i przestrzegał jego przykazań, które Pan zlecił Mojżeszowi” To jest ten sam rozdział Drugiej Księgi Królewskiej. O tych samych czasach. To jest ten sam świat, w tym samym czasie dzieją się te historie i kształtują te postawy. Z jednej strony są ci co odpuścili, a z drugiej jest ten, który walczy. Skąd czerpał siłę dla swej wierności? Odpowiedź jest w tym, co robi otrzymawszy list. Idzie do świątyni, modli się, prosi, wzmacnia siły. Nie panikuje i nie dezerteruje. Przeciwnie: pełen nadziei zaprawia się do walki. I wygrywa – zaznaczył abp Galbas. 

Zauważył również, że ta historia może mieć przełożenie także na dzisiejsze czasy. Podkreślił, że ludzie więrzący, a zwłaszcza ci, którzy powołani są do służby przy ołtarzu, mogą doświadczać wielu trudności i wątpliwości nieustannie podsycanych przez ich otoczenie. Podkreślił, że najlepszym, co można w takiej sytuacji uczynić jest udanie się przed Najświętszy Sakrament i wzorem Ezechiasza prosić Boga o wsparcie. Przypomniał, że sprzymierzeńców można szukać także wśród ludzi. Zarówno swoich znajomych jak i tych, których codziennie można spotkać na swojej życiowej ścieżce.

Kontynuując odwołał się do obrazu dwóch dróg. Szerokiej i łatwej oraz wąskiej i trudnej. – Chodzi o wybór. Jest szeroka droga, wielu nią idzie, droga populistyczna, łatwa i jest druga, taka, którą idzie mało. Niestety, w Seminarium także można iść drogą populistyczną: „przełożonych słuchaj, swoje myśl i kuferek miej zawsze zamknięty”. Tylko niech jak przestroga zabrzmi zdanie Chrystusa, że to jest droga, która prowadzi do zguby, a fakt, że idzie nią wielu nie jest argumentem za. Argumentem nie jest łatwość drogi, tylko jej celowość. Pogubionych księży jest aż nadto – powiedział. 

Ostatni wątek swojej homilii abp Galbas oparł o ewangeliczną scenę, w której Jezus przestrzegał swoich uczniów, aby nie dawali psom tego co święte i nie rzucali drogocennych pereł przed świnie. Dostrzegł, że ten obraz przysparza wiele problemów egzegetom i najczęściej odnoszony jest do ewangelizacji. Do osób, które nie potrafią uszanować doniosłości i piękna, które niesie ze sobą Dobra Nowina. Metropolita podkreślił równocześnie, że tę metaforę można zastosować także do licznych darów, które Bóg udziela w swojej nieskończonej miłości. – Ale może być i tak, że to ja jestem tym psem i tą świnią, która marnuje otrzymane przez Boga dary. On mi rzuca perły. Każdego dnia. Perły jego łaski, zawartej w Słowie Bożym, a ja to marnuję. Może w tym roku zmarnowałem tak wiele skarbów danych mi od Boga. Nie umiałem uszanować miejsca i czasu? Mam nadzieję, że nie! Seminarium nie jest wytwórnią pereł, ale ich przekazicielem tak. Co z nimi jednak zrobię, zależy ode mnie! Perła jednak jest jedyna. Nie ma dwóch takich samych pereł. Takie same są sztuczne, plastikowe koraliki. Zmarnowana jest już zmarnowana. Oby nie marnować następnych – mówił.

bd / katowice.gosc.pl

Cała homilia